9. "Szczeniak Erwina"

Mówiłam już, że mam najukochańszych czytelników na świecie? Nie? A więc ogłaszam wszem i wobec, że tak jest! I nie, nie słodzę wam :P

Rozdział krótki, ale lepszy taki niż żaden. Szczerze mówiąc byłam w szoku, bo gdy napisałam już większą połowę, zaczęłam czytać wasze odpowiedzi i wiecie co? Miałam wrażenie, jakbyście czytali mi w myślach, bo wszystko o czym piszę, pokrywa się z tym, jak to odbieracie. Jestem bardzo szczęśliwa, że odbieracie tą historię tak, jak chcę ją wam przekazać. I widzę, że jedna kwestia spędza wam sen z powiek - czy będzie coś więcej pomiędzy tą dwójką? Cóż... zobaczymy :) Ale jakby nie patrzeć, jest to historia eruri, więc...
Jestem już po przeprowadzce. Mam świetnych współlokatorów. Wczoraj wieczór filmowy z piwem, popcornem, frytkami i kurczakiem z KFC. Dzisiaj leniwa niedziela.

Na koniec jeszcze raz dziękuję!

__________________


Na kolację dostał rybę. Mniejszy i bardziej słony kawałek od poprzedniego. Smaczny.

Zanim zbliżył do niej ręce, zatrzymał się i podniósł oczy do góry. W milczeniu spojrzał na Smith'a, który zajmował swoje stałe miejsce na drugim krześle, tuż obok niego. Obserwował, jak dosuwał się bliżej krawędzi blatu, jak chwytał sztućce, jak pochylał się nad talerzem i przekręcał w jego kierunku głowę.

- Coś nie tak?

Chłopak poruszył się niespokojnie na krześle, zacisnął palce i natychmiast odwrócił. Usta mu drgnęły.

- Dziękuję.

I był to pierwszy raz, gdy podziękował. Nierówno, sztywno, cicho. Szczerze. A w odpowiedzi otrzymał jedynie lekki uśmiech.

Levi nie przywykł do dziękowania. Nie przywykł do proszenia i przepraszania. Do obowiązujących przy stole manier i do pukania w drzwi przed wejściem. Do wspólnego jedzenia posiłków i spania w czystej pościeli. Do smaku ryby, drobiu i ziemniaków. Do wiatru we włosach podczas jazdy konnej i urzywania trójwymiarowego manewru.

Nie przywykł do odsłaniania karku przed drugim człowiekiem, ale gdy po kąpieli Erwin poprosił go o zdjęcie koszulki i położenie się na brzuchu, nie protestował. Tylko zapatrzył na niego przez chwilę i zacisnął usta. Tylko zawahał w połowie i napiął mięśnie. Tylko do tego nie przywykł, ale nie odmówił, czując zapach olejku z dziurawców. I sapnął lekko, gdy znajome ręce naparły na jego plecy, wyciskając z płuc powietrze, usuwając z ciała ból i napięcie.

I chociaż Levi nie przywykł do spania tak blisko drugiego człowieka, usnął szybko. Bo był zmęczony. Obolały. Śpiący. I nie musiał obawiać się obudzenia z nożem w plecach lub nie obudzenia wcale. Smith nie zamierzał go skrzywdzić.

Bo chociaż Levi nie przywykł, powoli zaczynał. I nie był zdziwiony, budząc się rano cały i zdrowy. Przykryty tym samym kocem, którym Erwin przykrył go poprzednio. Nie dziwiła go, stojąca na stoliku nocnym szklanka wody, a na biurku talerz ze śniadaniem.

I nie dziwiło go ciepło w klatce. Bo wychodząc na dziedziniec, słońce mocno uderzyło w jego pierś. Gorące i parne powietrze owinęło ciało, gdy ruszył w kierunku stajni.

Maria czekała na niego w cieniu. Odgrodzona ścianą od słońca siedziała na trawie i czesała dłońmi trawę. Obserwowała uważnie okolicę, zakręt z którego wyszedł i natychmiast wstała, unosząc rękę na przywitanie. Otrzepała spodnie z kurzu, przeciągając się.

- Dzisiaj pojedziemy do lasu - zaczęła, gdy weszli do stajni, a zapach siana stał się silniejszy - teren będzie nierówny, ale zaczniemy powoli.

Osiodłała swojego konia, każąc Levi'owi zrobić to samo z jego. Kątem oka, by nie zauważył, sprawdzała, czy o niczym nie zapomniał i kiwnęła lekko, gdy skończył. Za murami będzie musiał zadbać sam o swojego konia. Osiodłać go, napoić i nakarmić. Uspokoić, gdy się przestraszy i poklepać po karku, gdy dobrze spisze. Przyzwyczajenie chłopaka do tych obowiązków było według Marii dobrym posunięciem.

Gdy wjechali do lasu, brunet ścisnął mocniej lejce i usztywnił plecy. Spojrzał na dziewczynę, jadącą tuż obok niego, po czym odwrócił głowę, marszcząc brwi. Ciepły wiatr rozwiał jego włosy, zasłaniając oczy. Gęsto posadzone drzewa dawały przyjemny cień, liście szumiały na ich gałęziach, a cienkie, uschnięte gałązki łamały się pod naporem kopyt.

- Pytaj.

Levi zamrugał, słysząc krótkie polecenie. Zerknął na nią przelotnie.

- Co?

- Widzę, że coś cię męczy. Po prostu to z siebie wyrzuć.

Otworzył usta, chcąc zaprzeczyć, ale zamknął je po chwili. Oblizał  w wyraźnym wahaniu i zwolnił konia do stepu, a ona zrobiła to samo.

- Ja - zapatrzył się na jej ramię - ja już nie wrócę, prawda?

Maria zmarszczyła nos i dopiero po chwili zrozumiała jego pytanie. Otworzyła szerzej oczy, pokręciła głową. Wbiła spojrzenie w grzywę konia. Rzemyk obcierał jej dłonie, buty uwierały, krępując stopy, ciało chwiało w przód i w tył. Spojrzenie bruneta było ciężkie.

- Nie. Myślę, że nie.

- To, po co to wszystko?

Podniosła na niego oczy, ale on na nią nie patrzył. Wypuściła ze świstem powietrze.

- Bo moja opinia się nie liczy - odparła krótko - póki Erwin sądzi inaczej, będę cię uczyła najlepiej jak potrafię.

Ale gdyby Erwin sądził inaczej, pozwoliłby mu jechać, gdy o to prosił. Gdyby sądził inaczej, nie kazałby mu zostać w kwaterze i nie wściekałby się, gdy został zmuszony do zabrania go ze sobą.

I chociaż nie widział w jego oczach tego, co zobaczył u Marii. Tego, co kazało mu poruszyć ten temat. Tego, przez co dziewczyna patrzyła na niego, jak patrzyło się na osobę, z którą miało niedługo pożegnać, to w oczach Erwina, też coś było. Coś czego wcześniej nie widział i czego nie rozumiał. Do czego nie przywykł.

33% żołnierzy wróciło z poprzedniej wyprawy poza mury. 33% ocalało. 33% śniło mu się dzisiejszej nocy.

I nie było go pośród nich.

A za pięć dni mieli wyruszyć.